6. Symboliczny gest.

       Zawsze w życiu przychodzi taki moment, kiedy zastanawiamy się nad sensem swojego życia, czas, który poświęcamy rozważaniom tylko i wyłącznie na swój temat. Od kilku dni Bianka trwała właśnie w takim stanie. Ciągle rozmyślała co pocznie, kiedy z wypisem w ręku stanie u szpitalnych drzwi i zmuszona będzie wrócić do straszliwej codzienności, która napawała ją lękiem i obrzydzeniem. Tak bardzo chciała móc odciąć się od tego co było, oddzielić przeszłość grubą kreską. Podczas krótkiego pobytu w szpitalu codziennie oglądała chorych ludzi, desperacko walczących o życie. Dzięki temu zrozumiała, jakim jest darem i jak głupia była, chcąc samą siebie go pozbawić.
       Stanęła na progu budynku i spojrzała przed siebie z nadzieją, że jest na tyle silna, by poradzić sobie z tym co ją czeka. Lecz kiedy uderzył ją w twarz chłodny podmuch wiatru, rozrzucając kosmyki jej włosów w różne strony i dostając się pod połacie kurtki, mrożąc jej ciało, znów poczuła się bezbronna, niczym mała dziewczynka. Szybko zatrzasnęła drzwi i pobiegła do toalety, tam zamknęła się w jednej z kabin i zsuwając się plecami po ścianie, kucnęła w kącie łkając. Kolejny raz ją wszystko przerosło.
       W pomieszczeniu rozległ się szum wody lecącej z kranu i wyraźnie poirytowany mamrot mężczyzny. Narzekał pod nosem na polską służbę zdrowia, kiedy usłyszał płacz dziewczyny. Zakręcił kran i zbliżył się do drzwiczek kabiny.
       -Hej, może ci pomóc? - zapytał, bawiąc się w anioła stróża.
       Brunetka wstrzymała na chwilę oddech w nadziei, że nieznajomy jednak sobie odpuści. Kiedy odetchnęła, za ścianą znów usłyszała głos. -Weź chociaż chusteczki.
       Po chwili namysłu uchyliła drzwiczki kabiny i pociągając nosem wyciągnęła rękę w stronę swojego towarzysza. Kiedy ją zobaczył, zmieszany uśmiechnął się i pomógł jej wstać. Musiała zadrzeć głowę do góry, by spojrzeć mu w oczy. Rozpoznała w nim chłopaka, którego spotkała pewnej nocy i zapomniała na chwilę, jaki wstręt miała do mężczyzn. Pomógł jej wtedy, symbolicznym gestem okazał wsparcie i sprawił, że w tamtej chwili nie czuła się całkowicie sama. Przy nim czuła się dziwnie bezpiecznie i to co między nimi było, również można byłoby nazwać dziwnym.
       Dwoje ludzi, całkowicie sobie obcych, znających się tylko z widzenia. A jednak ciągle na siebie wpadają i choć ich światy tak diametralnie się różnią, ciągnie ich ku sobie jakaś siła, którą nie sposób wytłumaczyć.

Przepraszam, że musieliście tak długo czekać.
Zastanawiam się kiedy zacznę pisać jakąś historię, na którą będę miała pomysł od początku do końca.