5. Płacz moczy twarz, ale nie obmywa serca.

       Kolejna noc w piekle była już za nią. Ale cóż z tego, gdy kolejne czekały w kolejce? Była gruzem, zniszczonym domem, który trzeba odbudować od fundamentów.

      Szła przed siebie patrząc na ludzi śpieszących się nie wiadomo gdzie, śmiejące się dzieci i siedzących w parku starszych. Czuła się samotna, brudna i zeszmacona. Wydawało się jej, że wszystko na co spojrzy, już wie jaka jest, czym się zajmuje. Nie mogła znieść dręczących jej myśli. Raz po raz przez jej umysł przelatywały wizje zakończenia tej usłanej przeciwnościami losu drogi, skończenia z tym. Skończenia z sobą.

      Zanim otworzyła oczy kilka ciepłych promieni otuliło jej zbolałą twarz. Rozejrzała się dookoła dostrzegając panującą w pomieszczeniu nieskazitelną czystość i charakterystyczny zapach. Po kilku minutach wpatrywania się w zielonkawe ściany dotarło do niej, gdzie się znajduje. Pacnęła się dłonią w czoło. Wariatko, myślałaś że masz tyle szczęścia? To jeszcze nie jest niebo. Zaśmiała się ponuro i spróbowała wrócić pamięcią do poprzedniego wieczoru.

      W końcu, dręczona przez drżenie rąk i dudnienie w głowie, doczołgała się do umywalki, po czym szybko rozprowadziła po niej proszek i po jednym, dużym wciągnięciu powietrza zniknął z białej, śliskiej powierzchni.
      Od razu poczuła się lepiej, lecz błogie uczucie nie trwało długo. Opierając się o ścianę i obejmując nogi ramionami, czekała na przyjście tego, co nieuniknione. Przecież przedawkowała.

      Uśmiechnięta lekarka weszła na salę i obrzuciła dziewczynę przyjaznym spojrzeniem. Unosząc lekko tabliczkę przytwierdzoną do jej łóżka, pstryknęła długopisem i zapisała informacje o stanie zdrowia pacjentki. Sprawdziła jeszcze kroplówkę, poprawiła kołdrę i usiadła tuż obok kolan Bianki.
      -Dziewczyno, każdy z nas otrzymał od Boga wspaniały dar, jakim jest życie, co wiąże się z ogromnym kredytem zaufania z Jego strony, wiesz? Mamy obowiązek przeżyć je dobrze i godnie, tak aby nie musieć się wstydzić.
      Brunetka pokiwała głową, kilka słonych łez spłynęło po jej sinym policzku. Jej życie dalekie było od dobrego i godnego, wstydziła się go każdego dnia.


Ślę ukłony w stronę Kill, bez niej przeprowadzka tutaj by się nie udała.
Poza adresem zmieniła się również forma pisania. Ta cała zmiana narratora co rozdział widzę wprowadza mały zamęt, więc wszystkie poprzednie posty zostaną zmienione z narracji pierwszoosobowej, na pisaną w trzeciej osobie i tak już pozostanie do końca. A i dzięki za cierpliwość, szkoła pochłania cały mój czas.